2016 10 21
Het verbaast me hoe kinderen van deze tijd plezier blijken te beleven aan de oude rommeltjes uit de kindertijd van hun ouders. Neuriënd hebben ze zitten spelen, helemaal vertrouwd met de entourage van het huis van hun opa en oma. De oudste kleinzoon bond net als altijd weer allerhande objecten met koord aan elkaar vast, en we moesten ‘aanbellen’ om een gebarricadeerde deur door te mogen gaan.
Nadat de vloer bezaaid had gelegen met Play-mobile, Duplo blokken, een plastic wekker, en Botjes-boekjes, werd alles in een krat terug gedaan, en toen haalde ik verf en penselen tevoorschijn. Mijn kleinkinderen belanden nu in de leeftijd waarop ik echt dingen met ze kan gaan doen. De dingen die ik zelf leuk vind. Zoals schilderen dus. Daarbij doet de 2-jarige niet onder voor de 5-jarige. Met grote ernst werden de drie ter beschikking gestelde kleuren toegepast. Interessant was de föhn die ze mochten hanteren, om het drogingsproces van de verf te versnellen. Ik leerde ze effecten toepassen door met een kam door de verf te gaan. Al gauw hadden hun wangen dezelfde gloed als de kleur rood in het grote tekenboek, waarin ik hun creaties bewaar.
Toppunt was, daarna, de sjoelbak, die voor het eerst uit de schuur werd gehaald. Met vereende krachten wreven we het hout in met bijenwas, tot de schijven gladjes over het oppervlak vlogen.
De dag bleek te kort. Een dag die verkwikkend en opwekkend was, in aangenaam contrast met het besef van eindigheid, dat opa’s en oma’s nou eenmaal door hun leeftijd moeten verdragen.
De plannen voor een volgende keer liggen al vast.
Want plannen, een ruime toekomst, dat is het voordeel van de kinderwereld. De kinderwereld, dat is een soort Eeuwigheid, die ons hier en nu ten deel valt.
De Hermitage 
O heerlijk om te zien!!