DES GLÜCKES STUMMES SCHWEIGEN

AppleMark

2018 06 10

De niet-aflatende bezigheden met mijn i-phone nemen heel wat tijd en aandacht in beslag.

Zo wilde ik vanmiddag uitproberen of het mogelijk is om er live een radio-uitzending op te horen.

Natuurlijk blijkt dat mogelijk, op dezelfde manier als die op een computer. 

Wat schetst mijn spijtige verrassing dat de eerste radio uitzending die ik op het dingetje hoorde, de aftiteling betrof van de jubileumviering van het Rotterdams Philharmonisch Orkest! Honderd jaar oud is dit orkest nu, en bovendien zal chefdirigent Yannick Nézet Séguin binnenkort zijn plekje op de bok afstaan aan zijn jonge opvolger Lahav Shani.  

Een hele dag vrij, en door onwetendheid deze radio-uitzending gemist, onverdraaglijk.

Want niemand minder dan de prachtige mezzosopraan Joyce DiDonato trad in dit concert op. Tot mijn vreugde liet men nog haar vertolking horen van Strauss’ lied ‘Morgen’. Dat lied, dat geen begin of einde lijkt te hebben. Je belandt ongemerkt in de melodie, en het is het orkest dat dit lied beëindigt.

Zo lijkt het een mooi wens-symbool voor dit prachtige orkest: het bestaat al sinds mensenheugenis, en haar einde hoeven we hopelijk nooit mee te maken.

Yannick werd eerst nog geprezen om zijn muzikaliteit en zijn optimisme, en daarna nam Joyce plaats voor het orkest. 

Met haar zang maakte ze voor mij alsnog deze middag goed:

Morgen!

Und morgen wird die Sonne wieder scheinen

und auf dem Wege, den ich gehen werde,

wird uns, die Glücklichen^[4] sie wieder einen

inmitten dieser sonnenatmenden Erde…

und zu dem Strand, dem weiten, wogenblauen,

werden wir still und langsam niedersteigen,

stumm werden wir uns in die Augen schauen,

und auf uns sinkt des Glückes stummes^[5] Schweigen…