2020 07 16
Hier was het dan, lang geleden, waar de eigenaresse van het hoog gelegen restaurantje de kazen serveerde met de bescheiden opmerking dat dit slechts ‘de resten van Frankrijk’ waren. Ofwel: kaas hoort er nou eenmaal altijd bij. Of, anders gezegd, nog veel langer geleden, ‘Fromage, c’est que du fromage’. Dat kreeg ik te horen toen ik mij verbaasd toonde dat er tot mijn verrassing na de kaas ook nog een zoet dessert werd geserveerd, terwijl ik dacht dat met de kaas de maaltijd beëindigd was. Maar nee: kaas hoort er nou eenmaal altijd bij, als te verwaarlozen onderdeel van het menu. Je mag het beschouwen als een onvermijdelijk tussendoortje. Een tussendoortje waar Nederlanders zo dol op zijn dat ze -onbekend met de etiquette – soms rijkelijk schransen van het kaasplateau. Echter drie stukjes is de norm. Meer hoor je niet van dat plateau te nemen, helaas.
En als voortdurende kers op de taart is daar dan het uitzicht op de Mont Ventoux. ‘La vue imprenable’, wordt het in de aanprijzende teksten van dit restaurant genoemd. Je zit er zowat op ooghoogte met de ‘Géant’.
Onze vriend heeft de moeite genomen om deze verrukkingen nog even kleurig vast te leggen na zijn copieuze lunch alhier. Na alle vorige aquarelpogingen lijkt hij zijn hand niet meer om te draaien voor een complex geheel als dit terras. Hij heeft het vlak leuk gevuld, en de sfeer heel raak getroffen. En zeg nou zelf: heb ik het niet bij het rechte eind wanneer ik zijn prille oeuvre associeer met dat van Maurice Utrillo, meer dan honderd jaar geleden? Ik zie dezelfde speelse indeling, het rechtstreekse kleurgebruik, het anekdotisch verwerken van het onderwerp.
Utrillo, impressionistisch kunstschilder, werd in Montmartre geboren in 1883. De arme jongen kende zijn vader niet, raakte aan de drank en had last van woedeaanvallen. Dat soort eigenschappen teisteren Koppenvriend allerminst. Al weet ook hij van wanten als het om goede wijn gaat. Ik snak ernaar om die weer eens samen met hem te drinken, bij alle verhalen over zijn verblijf in de Provence, dat nog even voortduurt. Voorlopig stel ik mij dus nog maar tevreden met deze visuele reisverslagen, die naar meer blijven smaken!
De Hermitage 