WE DOEN HET ERMEE

2020 10 16

Dan maken we maar ons eigen feestje. Zonder restaurant, zonder gasten. Ik haal maatjesharing van de weekmarkt, waar de klanten eerbiedig op afstand van elkaar in de buitenlucht staan, en thuis tanken we een glas witte wijn uit het kartonnen pak. 

We smullen van de uitjes bij de vis, nippen van de witte wijn, en we luisteren naar Brahms. Nu het eenzaam begint te worden om ons heen, verdoven we ons met muziek. Eenzaam. Niet door de sluiting van restaurants, maar door de algemene behoedzaamheid, de angst misschien. Ook wij houden ons gedeisd: wat heb ik verlangd naar de samen-schilderdag van het AIB (aquarel Instituut België). Ik heb ze al zo heel lang niet meer gezien, deze aquarelvrienden. Toch heb ik onze afspraak afgezegd, met pijn in het hart.

Maar ook mijn kinderen en kleinkinderen mis ik. Want het is niet vanzelfsprekend meer dat we elkaar spontaan opzoeken zodra daar behoefte aan is. ‘Het mág wel, maar het hoeft niet persé.’ We willen solidair zijn met onze landgenoten, die net als wijzelf eindelijk van dat virus af willen.

En zo zijn we ‘Frei, aber einsam’, zoals het motto van Brahms was. Brahms, een steigerend paard, trappelvoetend naar de vrouw die hem niet beschoren was: Clara Schumann. We beluisteren zijn ‘Regensonate’ in een versie voor cello en piano. Die regendruppels zullen ongetwijfeld tranen zijn geweest, rouwdruppels. In deze celloversie zijn ze dik en zwaar. Brahms zou in de voorste gelederen hebben kunnen staan in het tv-programma First Dates. ‘Welk soort partner mis je?’ ‘Een partner zoals Clara. Toegewijd, mooi, talentvol, krachtig’. Arme Johannes. Zijn muziek is onmiskenbaar verlangend en viriel. Maar het heeft niet zo mogen zijn.

Wij verdoven ons met zijn muziek. Met muziek in het algemeen. Overmorgen om 16 uur kunnen we via livestream de Philharmonie Zuid-Nederland beluisteren. Ook van dit orkest zijn we nu ‘Vriend’ geworden. Meer kunnen we niet doen. Meer kunnen ook zij niet doen. Maar we doen het ermee.