LA DAMNATION DE FAUST

2024 06 15

Het enige dat ik me herinner van ‘La Damnation de Faust’ is de hellevaart, en het glas champagne tijdens de pauze. Het was in 1969, in de Grand Opéra van Parijs. Ik keek mijn ogen uit op meer dan levensgrote paarden op het podium. Die waren daar niet live, maar geprojecteerd. Op die paarden wordt Faust in volle galop de hel in gevoerd, want hij heeft zijn ziel onwetend verkocht aan de duivel. 

Dit verhaal van Goethe is ook door Gounod en door andere componisten gebruikt. En zelfs bestaat deze ‘opera’ in het Limburgs dialect, onder de naam ’Sjinderhannes’. Niet als Marguérite, maar als Florenske stond ik in die ‘opera-bouffe’ ooit op het podium. Het succes daarvan bleef in onze regio tot heden toe om mijn persoontje hangen, meer dan mijn latere, waarachtige, resultaten op vocaal gebied. Waar een zangeres al niet groot in kan zijn.

Na 1969 is het nu 2024. En niet ik, maar mijn 10-jarige kleindochter zong nu mee in ‘La Damnation de Faust’, met vocale solisten en het Radio Philharmonisch orkest, onder leiding van Karina Cannelakis. Reden natuurlijk om te luisteren, en mijn blogpauze even te doorbreken.

Het Radio Philharmonisch Orkest pakte mooi uit, deze avond. Vooral de althobo tijdens de beroemde aria ‘ d’Amour, l’ardente flamme’. Dat is zogezegd het ‘Erbarme Dich’ uit deze Légende-dramatique (zoals Hector Berlioz zijn compositie zelf noemde) . Een aria waarvoor men zou wensen een mezzosopraan te zijn. Paula Murrihy kon haar stem weliswaar niet helemaal glad houden, maar tenslotte vibreren echte vlammen ook. 

Maar hemels was tenslotte de serene vrede na die woeste en boosaardige hellevaart. Het Nationaal kinderkoor begeleidde Marguérithe met een soort In Paradisum de hemel in. Lest best. 

Ik keek op mijn horloge. Het was veel te laat voor die kleintjes. Buiten was het nog licht. Maar ook ik beëindigde de dag, dankbaar met deze nieuwe herinnering aan een heerlijke radio-avond.