Ziezo. Dit ziekenhuisbed is vanaf vandaag weer verlaten, en dat blijft zo.
Het was spannend, de afgelopen weken. Mijn lief werd na het bevolkingsonderzoek terug geroepen voor een darmonderzoek. Vanwege zijn chronische ziekte moest hij daarvoor enkele dagen worden opgenomen. Het laxeren, in combinatie met zijn frequente dagelijkse medicatie, het lange tijd nuchter zijn, dat alles hakte er stevig in. Vandaag was men bovendien te overhaast met de planning van het onderzoek. Tevergeefs kreeg hij een roesje, dat hem voor heel de verdere dag uitschakelde, maar dat eerste onderzoek leverde nog niets op.
Uiteindelijk, tegen de avond, onderging hij dat onderzoek opnieuw, en nu zonder roesje, mijn held.
Daar is hij voor beloond. Alles is een storm in een glas water gebleken. We kunnen weer herademen.
Soms kan het geluk ook mét je zijn. We richten onze blik weer vooruit. Het lege bed blijft vergeten achter.
We beginnen vaardigheid te krijgen in het bijwonen van uitvaarten.
Alweer is er een plaats leeg gevallen, een plaats die gedurende zijn leven goedmoedig en relaxt werd ingenomen. Oud collega was hij, en soms mede-reisgenoot bij de jaarlijkse groepsreizen naar oudheidkundige plekken in Italië en Griekenland. Op zaterdag 2 juni kregen we het bericht van zijn ziekte. Een indrukwekkende maar kortstondige email-uitwisseling begon, waarbij we zijn wens in acht namen om slechts ‘lieve en lovende woorden’ te schrijven. Treurnis had hij toen buiten ons om al genoeg gehad.
Op vrijdag 15 juni meldde hij dat we onze mailwisseling moesten staken, want ’s maandags zou hij in een hospice ‘het laatste stukje gaan’.
Zegge en schrijven één nacht is hij daar geweest. Dinsdags was hij er niet meer. Een week geleden.
We maakten een niet-alledaags afscheid mee. Geheel in zijn stijl werd dit een uitvaart zonder droefenis. De stijl van het samenzijn was a-conventioneel, zoals ook hijzelf altijd een ‘linkse jongere’ is gebleven, met een warrige bos haar, liefde voor popmuziek, voor country, blues en folkmuziek. Dat was ook de muziek die hem uitgeleide deed. Geen klassiek, maar muziek die ‘de speakers uit knalde’. En dat had hier niets recalcitrants, maar meer iets van duivelse lol. Zo kwam Bob Dylan voorbij, en Joan Baez, de Beatles en Van Morrison. Hilarisch was het slotlied, zoals dat inderdaad de speakers uit knalde. Harder kon het niet: ‘Marmor, Stein und Eisen bricht, aber unsre Liebe nicht’ . IJzeren waarheden, die er zó dik boven op lagen dat ze de lachlust opwekten. Maar dat was dan ook de bedoeling. Een afscheid met een glimlach.
Al met al stond op zijn gedachtenisprentje een tekst van onze eigen Pierre Kemp:
Mijn tijd is om! Als alle wijzen en dwazen
moet ik gaan. Van heel het mensenspel
neem ik afscheid door mijn bril met rose glazen
en wuif ik de Grote Verfdoos Aarde en Zon voorgoed:
Zo verschillend als dit landschap op Goeree is van het landschap in Midden-Limburg, zo verschillend worden onze dagen in zomertijd gevuld vergeleken bij die van de rest van het jaar. Wekelijkse clubjes vallen even weg. Andere activiteiten komen ervoor in de plaats. Opkomende impulsen worden gevolgd, onverwacht bezoek wordt probleemloos geaccepteerd. Over de maaltijden wordt iets langer gedaan, en gedurende de nog lange schemeravonden kunnen we in-actief de dag zien eindigen, tot onze oogleden toe vallen.
Maar het achter de computer zitten komt daardoor in het gedrang. Mijn blog vertoonde gisteren alweer een hiaat. Ook vandaag dienen zich onverwachte gebeurtenissen aan, zoals de pech die mijn lief weer heeft met een kies: naar de tandarts dus, in plaats van samen een beetje onze 47-ste huwelijksverjaardag vieren.
En straks moeten we weer van een gewaardeerd persoon afscheid nemen. Dat is de dag van vandaag.
Daarom mijn mededeling aan de lieve blog-lezers: hoe het de komende dagen gaat lopen weet ik niet. Maar reken gedurende de maand juli maar weer even niet op mijn dagelijkse tekst plus foto. Na juli ben ik graag weer present!
Ik wens iedereen een onvergetelijk fijne vakantietijd.
Waarom die uitzinnige blijdschap van 10.000 Grieken, toen ze in 401 voor Christus opeens de Zwarte Zee voor zich zagen liggen?
Ze hadden lange omzwervingen gemaakt, en kennelijk betekende de zee het spoedige einde van hun uitputtende mars.
De zee! De zee!
Nee, uitzinnige blijdschap is het niet wat ik voel, elke keer wanneer ik -altijd weer onverwacht- het glinsterende water zie. Noem het eerder een stil ontzag, ontroering.
Daar is dan weer die roerloze kaarsrechte streep, glinsterend of grijs, of zachtblauw. Ze is als de weerspiegeling van de dag die achter ons ligt. Een dag van gesprekken, lekker samen eten, afwassen en de krant lezen, van wandelingen, de buxusmot, rietpluimen, helmgras en de vuurtoren.
Opeens sta ik voor het Einde. Ik kan niet verder. En toch trekt de zee mijn blik juist verre verten in. Daarmee is ze tevens een begin, een opening. Tegenover het afwisselende landschap van duinen, begroeiing, huizenbouw en verkeer trekt de zee alles glad. Ze betekent de rust na de roerigheid van elke dag. Ze spoelt alles schoon. Zorgen, spanningen, restanten van verdriet, maar ook plezier en genoegens, alles verenigt zij onder haar zilten oppervlak. Graag geef ik mij deze dagen over aan haar kalmte. Daarna vangen de bossen van ons Leudal mij weer op. Zee of bossen, als de natuur maar in mijn omgeving blijft. Daar ervaar ik de arsis en thesis van mijn bestaan, de lichtheid en zwaarte wisselen elkaar weldadig af. Daar tussenin bevind ik mijzelf, in balans zoals die strakke kalme zee, die opglanst in het minste schijnsel van de zon. Thalatta! Thalatta! Ja, toch blijdschap.
Het mag een wonder heten dat ik in dit duinhuisje een blog kan plaatsen. Tegenwoordig is Wifi overal, zelfs in de houten natuur-optrekjes waar we dit jaar enkele keren verbleven.
Dus richtte ik mijn voor veel geld gerepareerde camera naar de hemel, en ik fotografeerde de keerzijde van de zee. Achter deze wolken scheen heel de dag de zon. Ik werd ermee wakker, terwijl een roodborstje en een winterkoninkje luidkeels streden om de eerste stem.
De zee heb ik nog niet gezien, maar ze is vlakbij. Even verderop domineert de vuurtoren heel het gebied. Zelfs de toren van de Dorpskerk is rood geverfd, de historie indachtig, toen die kerktoren als zichtbaar baken moest dienen voor zeelui.
Maar dat is lang geleden.Nu bivakkeerden aan de voet van de kerk, waaruit stichtende orgelmuziek klonk, de verkopers van de rommelmarkt. Hun prijzen waren gelijk aan die van de Vide Greniers in Frankrijk. Ook de zon was vandaag hetzelfde als daarginds. Dus lunchten we onder geurende lindebomen in de dorpskern, daarna genoten we nog van ons eigen privé-terras, en nu is het alweer tijd voor het aperitief. In de oven gaart mijn pompoenschotel. Een huiselijke avond wacht ons.
Wat is dat toch leuk, het elkaar doorgeven van stekjes. Heel de glorie van een ontwikkeling van zo’n plant is jouw eigen werk. Elk nieuw propje of sprietje is een verrassing, een hartelijk cadeau.
Nee, dit is geen bloeiende vijgenboom. Het rode accent wordt veroorzaakt door een van mijn geraniums die daar achter staat. Een buurvrouw kwam met die vijg aanlopen, toen nog een piepklein plantje in een minipotje.
Naast mijn vijgcactus uit Fertilia, die al vier volwassen vertakkingen vertoont koester ik sinds kort dus ook deze echte vijgenboom.
Met hem heb ik min of meer onze Provencaalse vakanties in huis gehaald. Op onze wandelingen aldaar passeren we altijd meerdere vijgenbomen. De eigenaar van zo’n boom verwende ons ooit met het commando: ‘rok ophouden!’ En hij rammelde zo hard metde takken dat mijn rok in no time gevuld werd met de lauwe zachte vruchten.
Voor het eerst heb ik een verse vijg geproefd lang geleden, in het stadje Arles. Vijgenbomen groeien blijkbaar ook midden in een stad. Meestal staan ze dan met hun voeten in het water. Ook in Arles was het bijna een bevel van de eigenaar van de betreffende boom: hij brak een vrucht open, liet die aan onze toen nog jonge zonen zien en zei: ‘proeven’. Heel even vonden ze het weerzinwekkend, de aanblik van dat rode vlees met pitjes erin. Maar o wat bleek de smaak verrukkelijk.
Op vruchten reken ik niet bij mijn vijgenboom. Het is al mooi genoeg als hij in die pot wil blijven groeien. Als hij zich gaat vertakken en hij zijn grote bladeren naar ons gaat uitsteken. Hij is het verplicht, goed te gedijen. Want mijn patiotuintje ligt langs het straatje. De goede geefster van deze plant heeft er vrij zicht op als ze langs wandelt. Zodra ik haar zie zal van mijn kant het commando klinken: ‘Stoppen! KIJKEN! Weer vier bladeren erbij’….
Zó samen zitten, binnenkort, in de volle zoelheid van de zomer die vandaag begonnen is. De cicades die onze oren zullen doen tuiten. Gevulde glazen op tafel die niet koel te krijgen zijn. Gesprekken in een sfeer die alles van de voorbije maanden ver achter ons zal laten.
Zo was het alvast gisteren. Op de fiets naar onze vrienden, die altijd een feeststemming weten te creëren. Feest hoeft voor hen geen aanleiding te hebben. Ons samenzijn betekent op zichzelf al feest.
Met ons 4-en onder een schaduw-werpend baldakijn. Het zicht op de zwellende Kiwi’s, een overdadige Begonia, bloemen in alle kleuren op slechts enkele vierkante meters, klaterend water uit een mini-fontein. Gevulde glazen en hapjes op tafel. En verder alleen maar die temperatuur, waarmee we van de uitbundige Limburgse Lente afscheid namen.
Zó binnenkort wederom te zitten met anderen. Ver weg. Maar met warme herinneringen aan degenen bij wie we daarna weer zullen terugkomen.
