COMMANDO

2018 06 22

Wat is dat toch leuk, het elkaar doorgeven van stekjes. Heel de glorie van een ontwikkeling van zo’n plant is jouw eigen werk. Elk nieuw propje of sprietje is een verrassing, een hartelijk cadeau.

Nee, dit is geen bloeiende vijgenboom. Het rode accent wordt veroorzaakt door een van mijn geraniums die daar achter staat. Een buurvrouw kwam met die vijg aanlopen, toen nog een piepklein plantje in een minipotje.

Naast mijn vijgcactus uit Fertilia, die al vier volwassen vertakkingen vertoont koester ik sinds kort dus ook deze echte vijgenboom.

Met hem heb ik min of meer onze Provencaalse vakanties in huis gehaald. Op onze wandelingen aldaar passeren we altijd meerdere vijgenbomen. De eigenaar van zo’n boom verwende ons ooit met het commando: ‘rok ophouden!’ En hij rammelde zo hard met  de takken dat mijn rok in no time gevuld werd met de lauwe zachte vruchten.

Voor het eerst heb ik een verse vijg geproefd lang geleden, in het stadje Arles. Vijgenbomen groeien blijkbaar ook midden in een stad. Meestal staan ze dan met hun voeten in het water. Ook in Arles was het bijna een bevel van de eigenaar van de betreffende boom: hij brak een vrucht open, liet die aan onze toen nog jonge zonen zien en zei: ‘proeven’. Heel even vonden ze het weerzinwekkend, de aanblik van dat rode vlees met pitjes erin. Maar o wat bleek de smaak verrukkelijk.

Op vruchten reken ik niet bij mijn vijgenboom. Het is al mooi genoeg als hij in die pot wil blijven groeien. Als hij zich gaat vertakken en hij zijn grote bladeren naar ons gaat uitsteken. Hij is het verplicht, goed te gedijen. Want mijn patiotuintje ligt langs het straatje. De goede geefster van deze plant heeft er vrij zicht op als ze langs wandelt. Zodra ik haar zie zal van mijn kant het commando klinken: ‘Stoppen! KIJKEN! Weer vier bladeren erbij’….

Advertenties

ZOMER

2018 06 21

Zó samen zitten, binnenkort, in de volle zoelheid van de zomer die vandaag begonnen is. De cicades die onze oren zullen doen tuiten. Gevulde glazen op tafel die niet koel te krijgen zijn. Gesprekken in een sfeer die alles van de voorbije maanden ver achter ons zal laten.

Zo was het alvast gisteren. Op de fiets naar onze vrienden, die altijd een feeststemming weten te creëren. Feest hoeft voor hen geen aanleiding te hebben. Ons samenzijn betekent op zichzelf al feest. 

Met ons 4-en onder een schaduw-werpend baldakijn. Het zicht op de zwellende Kiwi’s, een overdadige Begonia, bloemen in alle kleuren op slechts enkele vierkante meters, klaterend water uit een mini-fontein. Gevulde glazen en hapjes op tafel. En verder alleen maar die temperatuur, waarmee we van de uitbundige Limburgse Lente afscheid namen.

Zó binnenkort wederom te zitten met anderen. Ver weg. Maar met warme herinneringen aan degenen bij wie we daarna weer zullen terugkomen.

EN ZIJN WIJ EVEN BIJ ELKAAR

2018 06 20

De mensen van voorbij, wij noemen ze hier samen

De mensen van voorbij, wij noemen ze bij namen

Zo vlinderen zij binnen in woorden en in zinnen

En zijn wij even bij elkaar

(fragment. Hanna Lam)

Het was een attente en gevoelige (en misschien ook wel commerciële) geste van de uitvaartonderneming naar haar recente klanten toe: elk kwartaal worden die uitgenodigd voor een ‘Nabestaanden-avond’. Deze keer waren er in drie maanden tijd bijna 80 overledenen hier in de regio, extreem veel, vond de uitvaartondernemer.

Na een welkomstwoord en overweging door de gastheer zelf sprak beurtelings ieder van de (vrouwelijke) personeelsleden een gevoelig woord, over verlies, rouw, saamhorigheid, troost. Die gesproken woorden werden afgewisseld met het luisteren naar een lied vanuit de geluidsboxen. Die liederen hadden een dito inhoud.

Tijdens het stille gezamenlijke luisteren verschenen op een groot scherm één voor één de namen van die talrijke overledenen die wij nog allemaal en elke dag missen. Het was of de naam van mijn moeder met extra verve het scherm vulde. Pontificaal was ze daar, in rustige drukletters:

TREES TONNAER- VAN DEN 

HEUVEL

Na afloop was er voor allen koffie en Limburgse vlaai. De uitvaartmensen mengden zich onder ons aan de vele tafels. We waren allen lotgenoten, en we vertelden elkaar onze treurige wederwaardigheden.

Maar samen met mijn aanwezige familie eindigden we deze avond allerminst treurig. In de zoele schemering rondden we deze voorlaatste lentedag samen af op het buitenterras van een restaurant. Ons leven gaat door, hopen we. En dat leven zal goed zijn.

IRIS

2018 06 19

Mijn overzicht ‘Opkomst- en ondergangstijden van de zon’ laat vandaag voor de vijfde achtereenvolgende en tevens laatste keer het tijdstip 5.18 uur als moment van zonsopgang zien. Morgen is de dag ’s ochtends alweer een minuut later van de partij. ’s Avonds schuift het daglicht nog één minuut op, en dan blijft het tot 29 juni licht tot 22.04 uur. De ochtenden starten dan intussen steeds later. Het is uit met de pret. Hoewel de zomer nog moet beginnen gaan de dagen weer krimpen.

Tegenover de overdaad aan vermiljoen-rode geraniums in mijn tuintje staat al sinds september vorig jaar een Iris haar eerste bloemen uit te broeden. Dat heeft kennelijk heel wat voeten in de aarde. Streng en bijna somber pieken haar bladeren omhoog. 

Ik bracht haar mee vanuit ons logeeradres in Bobigny. Onze gastvrouw groef de plant snel voor ons vertrek uit de grond, deed haar in een grote plastic zak en zei: ‘Hier, neem mee, een levend souvenir’. Ik antwoordde dat in ons geplaveide patiotuintje nauwelijks stukken volle aarde zijn. ‘Meid, je zet haar simpelweg in een pot. Gaat lukken’, meende zij. 

De Iris komt algemeen voor in de noordelijke gematigde klimaatzone. Ze is hier dus op een goed adres. Haar bloeitijd is van mei tot juni. Ze krijgt dus nog elf dagen de tijd zichzelf te bewijzen. Kom op, Iris, laat zien wat je waard bent. Steek je tongetje tegen me uit, zoals de Irissen die rondom onze hermitage in Bourgondië bloeien. Heel benieuwd ben ik naar de kleur van haar toekomstige bloemen. Die kan variëren van goudgeel tot wit, blauw, lavendel en paars.

Ik denk dat ik voor de kleur ‘lavendel’ ga. 

Maar ik heb niks te willen. Het daglicht kan ik niet rekken, en de bloei van de Iris kan ik niet versnellen. Het zij zo. Nog zonder bloemen heeft dit souvenir eigenlijk wel iets afwachtends, iets veelbelovends. En, zou de plant in gebreke blijven, dat heb ik een gegronde reden om weer eens terug naar Bobigny te gaan.

EXPOSITIE

2018 06 18

Niets op deze foto heeft ogenschijnlijk te maken met mijn ‘vernissage’ van gistermiddag. De schilderijen op de achtergrond maken geen deel uit van mijn opgehangen werk. En de rollende kinderlijfjes beleven een ander plezier dan de schilderkunst.

Maar zíj vervolmaakten wel degelijk mijn feestelijke dag!

In de expositiezaal was dit aflopende stuk vloer een bron van vrolijk amusement, en dankzij die vloer hadden wij geen omkijken naar het kleine grut.

Hoewel ik persoonlijk mijn ogen niet van ze kon afhouden.

Ze verhoogden met hun blije kreten de feeststemming, terwijl een verrassend groot aantal mensen stil-kijkend of samen discussiërend de wanden langsging, waar mijn bomen in al hun groen-schakeringen zich afwisselden met purper-paarse heide en slingerende paadjes. Aan de tafels zat men in groepjes te bladeren in onze schetsboeken, het door mij beloofde glas goed gevuld binnen handbereik.

Elke keer weer verbaast het mij hoe mijn simpele hobby zoveel mensen op de been brengt, die allen komen vertellen hoe blij ze worden van puur het kijken naar mijn gewaterverfde herinneringen.

‘Ik word er blij van’. Wat een mooi compliment.

Voor mij was ook deze middag weer een feest van ontmoetingen, waarbij diverse circuits uit onze kennissen- en vriendenkring elkaar leerden kennen. Heel verrassend -en vleiend!- waren daarbij enkele onbekenden, die verklaarden dat zij mij wel degelijk kennen: het waren volgers van mijn http://www.hermitage.wordpress.com, en het bleef niet bij hun attente bezoek alleen. Beladen met cadeaus ben ik naar huis gegaan. Achter de pakketjes, enveloppen en flessen weet ik nu hun gezicht. Ik voel mij door hen gestimuleerd in het verdergaan met schilderen en het schrijven. 

Maar eerst moest er een maaltijd verzorgd worden in ons volkomen in chaos geraakte huisje. Daar hebben we nou eenmaal niet die enorme ruimte ter beschikking. Op stoelen, krukjes en op de grond tussen speeltjes zittend at ik met mijn nazaten en nog wat familie de gehaktballen en gewokte groenten die ik in een volumineuze hoeveelheid voorbereid had. Er werd veel frites bij gehaald.

Wijn hadden we nog genoeg. En de pret van mijn vijf kleinkinderen bleef op volle sterkte. Dit was weer zo’n unieke dag die niemand mij meer afpakt. Deze dag bracht de balans weer terug. 

Ik werd er helemaal blij van.

HALKIDIKI

Spreek uit: ChalkÍdiki

Een absoluut lustoord in Noord-Oost Griekenland, te midden van heuvelachtige olijvengaarden en zwart-ogende cipressen, waardoor het landschap er aangenaam aan Provencestreken deed denken. Het waren de dagen van  Zondag 30 april- 2 mei 2017, onze laatste reisdagen van een jaar geleden, en die brachten we dus door in een omgeving als die van een luxevakantiefolder. ‘We doen het ermee’, grapte een van onze reisgenoten.

Ik heb daar op het strand toen een soort vetplant gezien, die ik dit jaar ook weer in Fertilia zag: groene puntige blaadjes omhulden stralende purperen bloemen. Ze waren simpel af te breken en mee te nemen. Thuis stopte ik ze in een pot aarde, en daar hebben ze mij een heel jaar veelbelovend toegelachen. Ze groeiden uit tot een grote, wijd-vertakte plant. Echter bloemen? Ho maar! De kleuren die op deze foto te zien zijn suggereren weliswaar iets hoopgevends, maar het zijn slechts afgevallen rozenblaadjes, die willen lijken wat ze niet zijn.

Maar ‘ik doe het ermee’. Deze plant herinnert mij aan dat heerlijke oord ver weg. Ik vind het al heel wat dat ze hier in ons eigen tuintje zo gezond overeind blijft. Wie weet verrast ze mij ooit onverwacht toch met bloemen. Dan zal ik voor mijn gevoel weer terug zijn op dat strand aan de Egeïsche zee. Ik zal olijven en Feta op tafel leggen, en gelukkig zijn.

PLUIM!

2018 06 16

De reis door Sardinië raakt onmerkbaar in de vergetelheid, door tal van gebeurtenissen die helaas niet allemaal van vrolijke aard zijn. Alweer heeft een gewaardeerde vriend-collega afscheid van ons genomen. Maandag gaat hij aan ‘zijn laatste stukje’ beginnen in een hospice. 

Vergeten raken al die plaatsnamen met hun vrolijke klank: Castelsardo, Oristano, Sassari, Barumini… 

En Fertilia.

‘Nooit van gehoord’, zou Toon Hermans zeggen. Maar op donderdag 3 mei, de dag van onze terugkeer naar huis, dwaalde ik door dit Mussolini-dorp, dat zich in de dertiger jaren nog te midden van moerassen bevond. Alle straten en pleinen herinneren hier aan historische plaatsen of gebeurtenissen in vooral Venetië. Het heeft een fascistische architectuur, te zien aan de strakke vierkante gebouwen die zijn opgetrokken uit roze natuursteen. 

In de mediterrane zon en de uitgestorvenheid was daar niets te beleven. We dronken koffie in de schaduw van arcaden, en een enkeling zoals ik ondernam een verkennende wandeling richting haven. Daar was het licht oogverblindend. Lage kruinen van bomen stonden in volle bloei, en uitgelaten honden vonden hun plezier in het draven over de uitgestrekte kade. De zee glinsterde stil aan de horizon, als een laatste knipoog na deze bijzondere week van collegiaal en vriendschappelijk samenzijn ver van huis.

En toen zag ik er een!

Heel de week al droeg ik een papieren zak bij me, om mijn slag te kunnen slaan zodra ik een geschikte vijgcactus zou vinden. Maar de ene keer stond hij onbereikbaar, een andere keer was hij te groot. Ook moest de diefstal in het geniep gebeuren, want zelfs onkruid schijnt men niet zonder schriftelijke toestemming mee naar huis te mogen nemen.

Hier zag niemand mij, tussen hoge verwilderde struiken, waarachter de groene spiegels van deze plant lonkten. Ze hadden een geschikte afmeting. Ik zette een stap naar voren, hing de papieren zak over een van de hoofdjes, en brak er enkele af. En daarna wegwezen.

Bij het lopen terug naar de bus voelde het plaveisel glad aan. Mijn schoenzolen bleken vol hondenstront te zitten. Dat was de stinkende prijs voor de glorieuze cactus zoals die nu in onze patiotuin staat.

Vandaag werd ik beloond met een zichtbaar teken van leven: ons Nederlandse klimaat heeft mijn Fertiliacactus niet gehinderd in haar bloei. Op diverse plaatsen zijn veelbelovende propjes ontstaan. Ze zijn een pluim op mijn hoed, na de trieste wederwaardigheden die ik steeds maar weer op mijn pad vind.

Een pluim, voor het onverwoestbaar blijven geloven in betere tijden. Voor het koppig blijven genieten van alle fijne dingen die zich óók blijven aanbieden.

Mijn vijgcactus kan veilig verder met haar leven. Want honden krijgen in ons tuintje geen kans.