2019 06 17
Nietsvermoedend sta ik in de supermarkt bij de afdeling ‘zonnebrandcrëme’ te kijken als ik een hand op mijn schouder voel:’ Wat heeft u een verrukkelijk jurkje aan, mevrouw, heerlijk. Lekker makkelijk, en dat kleurtje… Zo moet het. Ik ben jaloers!’
De vrouw die dit tegen me zei is al doorgelopen. Ze kijkt nog even om, en ik zeg: ‘Wie wat bewaart, heeft wat’.
Want dit jurkje is al minstens twintig jaren oud. Ik denk zelfs ouder. Ik haalde het weer tevoorschijn en liet het over mijn hoofd glijden. Ik heb nog meer van die jurkjes. Wie weet krijg ik nog weer ooit zo’n waarderende opmerking van een vrouw.
Wij vrouwen, we zijn van een apart slag. Ik zou mij verbazen wanneer ik de ene heer tegen de andere zou horen zeggen: ‘Mooie plooi heeft u in die pantalon. En dat geurtje! Laat mij raden?’
Was het 13 juni een vrouw die ik in mijn blog bewonderde, eergisteren in Amstelveen waren het eveneens vrouwen over wie ik verbaasd en nieuwsgierig schreef. En gisteren, tenslotte, zag ik weliswaar mannen op de belangrijke posten voor de realisatie van dat verbindende rolstoelpad, maar uiteindelijk waren het twee vrouwen die de poëziewedstrijd gewonnen hadden. Het was een vrouw die het ontwerp voor de gesmede poort had gemaakt. De mannen -in plechtig gewaad en opvallende kleuren- mochten het inwijden.
Gisteravond zag ik de gebroeders Jussen als gast van Matthijs van Nieuwkerk op tv. Ze waren jong, mooi, intelligent, getalenteerd, en geestig. Het publiek mocht hen vragen stellen. Met studie heb ik gekeken, naar alleen maar dromerige meisjesgezichten. Zij waren het die de vragen stelden aan deze twee kanjers. De inhoud van die vragen deed er minder toe dan wat er bijna zichtbaar onder de oppervlakte lag: ‘Merk mij op. Zie mij. Ik aanbid jullie’.
Er waren vast en zeker ook wezens van het mannelijk geslacht in de zaal. Maar die hielden zich gedeisd. Openlijke bewondering is wellicht geen mannelijke eigenschap. Een man zal mij nooit in de supermarkt staande houden om mijn jurkje te prijzen. Hij riskeert dan opgepakt te worden vanwege een seksistische opmerking. Een man zal nooit met een andere man gearmd lopen om deze te ondersteunen. Vrouwen doen dat wel, en ze schamen zich daar niet voor.
Wij vrouwen, we zijn van een apart en misschien een bevoorrecht slag. Wij durven ons nog te uiten. In woord, in geschrift, of zingend in een koor. Onze status doet er minder toe dan onze expressie. Ik geloof dat ik het fijn vind een vrouw te zijn.
