HOE ZEERE

2016 10 01

Eén oktober. Zwaar hangen de kruinen tot bijna op het gras dat bruin is gaan kleuren. Een enkele merel scharrelt wat tussen de al neergevallen bladeren. Het is een sfeer van verstilling die je heel lang tot je zou willen nemen, staande in de geopende balkondeuren.

Heeft mijn vader deze bomen voor ons huis ooit nog in deze volheid gezien? Tweeëntwintig jaar geleden hadden we hem vanochtend voorgoed uitgeleide gedaan. Terwijl hij er niet meer was kromp de natuur in tot winter, daarna kwamen weer nieuwe bladeren, jonge vogels, de zon ging op en onder, tweeëntwintig jaren lang.

Terwijl de bomen nog vol en zwaar in de bladeren zitten symboliseren ze desondanks voor mij de eindigheid van het leven. Hoe zeere vallen ze af, de zieke zomerblaren, schreef Guido Gezelle op 14 oktober 1894.

Straks, op deze gedenk-dag, zijn we met ons allen weer samen rondom mijn moeder. Ook zij, op weg naar de honderd-één nu, confronteert ons met die eindigheid. We zullen voorzichtig met haar zijn vandaag. En zo moeten we dat ook al steeds meer met elkaar gaan zijn. Bij sommige broers zie ik het dunner wordende haar. De zusjes zijn allemaal al oma.

En toch voelen we -eenmaal weer bij elkaar- ons hetzelfde als onze kinderen, die nog in de kracht van hun leven zijn.

Onze kleinkinderen hebben nergens notie van. Ze begroeten bij hun komst die heel oude oma, en buitelen dan vrolijk rond, of ze zitten te knutselen aan een grote tafel. Over een maand zal het drieëntwintigste achterkleinkind geboren zijn. De tel van ons complete aantal ben ik kwijt geraakt. Maar met ons allen zijn we als een boom vol bladeren. Sommige ervan beginnen al geel te worden, enkele hebben helaas al los gelaten, plaats makend voor het jonge groen over een half jaar. Hoe zeere klinkt, als je het wilt, een beetje als ‘Hoezee’.

Eén oktober. Een bijzondere dag, die ons eraan herinnert dat het leven steeds weer opnieuw begint. Ik sta in de open balkondeuren en ik snuif de ochtendlucht in. Kom maar op, oktobermaand.

MET EEN SCHONE LEI

2016 09 30

Ik heb mijn Lumix Parasonic camera terug. Nadat hij het begin juli liet afweten heb ik mij proberen te redden met reeds gemaakte foto’s, met een geleende camera of met van internet geleende plaatjes. Vandaag doe ik dat voor het laatst. Ik mag mijn eigen foto-journaliste weer zijn.

Ook onze computer is nu weer gevrijwaard van fratsen, na een grondige opschoning door twee aardige geduldige jongemannen in de winkel waar ik mijn spullen kocht.

Een nieuw begin, een schone lei.

Kon dat ook maar zo met je lijf en leden. Teveel dierbaren om mij heen vertonen momenteel mankementen die mij ongerust of triest stemmen. Terwijl ik mijn eigen emoties daarover weg slik kijk ik bewonderend naar hun nuchterheid, hun moed, hun acceptatie. Ik zou zoals die twee vaardige jongemannen willen zijn, en een reparatie of vervanging willen verrichten. Zodat lijf en leden van deze mensen geen fratsen meer vertonen, en ze weer volledig kunnen beschikken over hun energie, hun gezondheid, hun geluk. Ik gun ze zo van harte een nieuw begin, een schone lei.

Maar zo simpel is het niet.

Ik hanteer mijn vernieuwde Lumix Parasonic, richt die op voorwerpen om mij heen, ik bekijk ze op het gerepareerde schermpje. Van zichzelf pikzwart laat het alles fleurig stralen. Zo wil ik de vastgelegde plaatjes het liefst presenteren. Maar ik weet nu hoe betrekkelijk het licht en de kleuren zijn. We moeten ze koesteren. En er vooral veel van blijven uitdelen.

OUD ZEER-OUD ZOET

2016 0929

Een opwekkend kaartje naar een lieve vriendin sturen, een ziekenhuisbezoek aan een goede vriend brengen, de cd beluisteren die een oude vriend ons opstuurde, kijken naar de bejaarde vrouw die haar hondje uitlaat onder de door de wind bewogen bomen, de krant voorlezen aan mijn moeder, tenslotte een lekker stuk gaan lopen, koken en eten. En misschien nog wat lezen.

Zo zijn de dagen buiten de huishoudelijke bezigheden om. Goede dagen, aangename dagen, ondanks de toenemende zorg over dierbaren die net als wijzelf ouder worden, en daarvan de gevolgen ondervinden.

Zo betekent ‘oud’ zeer ook oud ‘zoet’. Want vriendschap overstijgt alles.

vriendschap brengt

na stormen en donderslagen het

mooie weer in het hart terug

en in de geest na duisternis

weer helder daglicht.

Dat vond FrancIs Bacon.

En ik wens het die vriendin toe naar wie dit kaartje gaat.

BLIJF VERWONDERD

 

2016 09 28

Vanaf nu is de Koppenclub verhuisd naar een andere lokatie. Die is zes kilometer verder weg dus dat betekent wekelijks iets langer in de auto zitten. Gisteren, op mijn eerste rit erheen, koos ik wijselijk voor stilte. De radio bleef uit en ik bewonderde de lichte avondlucht met schapenwolkjes, waarachter de zon al dalend haar best bleef doen. Ik snoof via het half geopende raam de geuren op van de velden en akkers die ik passeerde over de mij nog onbekende slingerdeslanger-weg. Tweemaal passeerde mij een vervaarlijke tegenligger, waarvoor ik half in de berm moest gaan staan.

Ter plekke trof ik er de inmiddels deerlijk uitgedunde club van schildervrienden. Een voormalig dorpsschooltje is nu ons onderkomen, en Babs zwaait daar de scepter.

We gingen meteen aan de slag, besprekingen werden uitgesteld tot de koffiepauze.

‘Wat hoor ik?’, vroeg ik, terwijl mijn penseel het model van die avond trachtte te vereeuwigen. ‘De radio, een klassieke zender, die staat hiernaast aan in de koffieruimte’, was het antwoord. ‘Zijn er dan nog meer mensen vanavond hier aanwezig?’ vroeg een ander. Nee. De muziek die zachtjes klonk, was voor ons bedoeld. Mozarts twintigste Pianoconcert drong zich aan me op, en ik moest mij bedwingen om niet te gaan meezingen. ‘Het kon niet missen: radio 4 en dinsdagavond, dus daar is mijn stalker weer’, zei ik.

Maar het bleek de Belgische omroep KLARA te zijn die, helaas net als onze radio 4, slechts een deel van deze componist liet horen. Met dit Allegro had hij me in elk geval gevonden, op deze nieuwe en nog onbekende plek, en via een buitenlandse zender! Iets anders klonk nu alweer. Net zoals op onze Nederlandse zender klonk het ene deuntje na het ander. Het leidde me af, mijn penseel aarzelde. In de koffiepauze werd gelukkig gestemd over de wel of niet aanwezige behoefte aan dit muzikale behang. Onze Koppenclub bleef trouw aan de aloude stilte tijdens het werken, en de radio ging uit.

Over onbekende en al nachtelijke wegen reed ik voorzichtig huiswaarts, en ook ik probeerde omroep KLARA uit. Jawel: daar was-ie alweer, en nu met een iets gematigder Allegro, uit zijn Strijkkwartet nr 15. ‘Dat belooft wat, in de toekomst, als ik langer moet rijden’, zei ik tegen hem. ‘U lijkt wel te zijn ingebouwd in mijn auto, via een chip in het portier of zo. Hoe krijgt u dat toch elke keer weer klaar?’ 

‘KLARA… Blijf verwonderd’, klonk zijn citaat van Klara’s slogan, als antwoord.

En nu, terwijl ik dit schrijf, wil ik op de speellijst van gisteren even checken of ik me echt niet vergist heb bij het benoemen van de ten gehore gebrachte werken op deze Belgische zender.

Wat schetst mijn verbazing: de live-radiouitzending van KLARA laat op dit moment horen: een werk van ‘Mô-zarrt’, zoals ze dat daar uitspreken. Ik heb als bewijs een schermafbeelding gemaakt van alle drie de beschreven momenten.

‘KLARA… Blijf verwonderd’.

Maar ik verwonder me nergens meer over.

GEEN OBSTAKELS

2016 09 27

Bijgaande tekst schreef de oude Zwitsers-Franse dichter Philippe Jaccottet, lang geleden. Hij leunde uit het venster, keek naar de heldere nacht, en hij voelde zich bevrijd van zware dingen die er kennelijk in zijn leven geweest waren. Die dingen waren weg, verdwenen. Alles was licht, er waren geen obstakels meer.

Dat gold ook voor de vier jonge vrouwen in de film die ik gisteravond zag: “Umimachi Diary’ van de Japanse Kore-eda Hirokazu.

Drie zussen leven in volkomen harmonie in hun ouderlijk huis. Hun vader heeft hun vijftien jaar geleden verlaten voor een tweede en vervolgens een derde vrouw. Er is ook nog een moeder, die aan het einde van de film haar opwachting maakt, en die haar excuses aanbiedt voor haar vlucht uit dat ouderlijk huis, na haar scheiding van de vader.

Op de uitvaart van de inmiddels gestorven vader leren de drie zussen een halfzusje kennen van nog geen vijftien jaar oud. Ze is een schatje, en op hun uitnodiging komt ze als vierde zus bij hun wonen.

Met hun vieren vormen de dames een symbiose die te hemels is voor woorden. Alles is positief, alles is schattig, hun stemmen, hun blik, ja zelfs de klasgenoten van half-zusje Suzu. Ook de teamgenoten van haar voetbalclub bevatten geen etters of plaaggeesten. iedereen is voorkomend en hartelijk tegen iedereen. Schattig en overweldigend is ook de kersenbloesem die in deze Japanse film natuurlijk een rol speelt.

Nergens komen deze -beeldschone- jonge vrouwen een barrière tegen in de vorm van een ploert, of een tragische gebeurtenis. De tragiek is er al geweest, denk je dan als toeschouwer, in de vorm van bijvoorbeeld de echtscheiding van de ouders, vijftien jaar geleden. Maar die tragiek lijkt geen sporen te hebben achtergelaten.

Gewend als wij allen zijn aan boze tegenkrachten in het leven gaat deze vlekkeloze film na een uur slaapverwekkend worden. ‘Als vla naarbinnen lepelen, alle klontjes zijn eruit. Hap, slik, weg’, zoals dagboekschrijver Hendrik Groen dat uitdrukte.

Puurheid en harmonie hebben nou eenmaal het contrast nodig van het Kwaad, het Donker. Zoals het daglicht stralender wordt vanuit de schaduw gezien.

In dat daglicht zijn we vanochtend gaan lopen. De Beegderheide presenteerde zich gloedvol met -nu- bruine tinten. Spinnenwebben lagen als paraplu’s boven op de struiken. Vogels zongen nog volop.

Er waren geen obstakels.

STAP ‘NS OP

 

2016 09 26
Fietsen voor een goed doel, wat is er leuker? Een super-zomerse zondagochtend, en 40 kilometer schoonheid. Het koolzaad straalde en geurde, de vesten gingen uit. Op diverse stopplaatsen konden we ons geld kwijt aan heerlijke wafels met slagroom, koppen koffie, en een loterij. Ik bewonder de vrijwilligers die ons gastvrij ontvingen, in een goed humeur. In een van de pauze-stations zag ik onderstaande tekst: ‘Geluk vind je als je je er daadwerkelijk voor inzet’. Het kon de leus van deze vrijwilligers zijn, ze maakten die meer dan waar.
Dat we verdwaalden, en geruime tijd over talloze en schier eindeloze bospaden fietsten vonden we bepaald niet erg. We leerden daardoor ons dagelijks wandelgebied in vogelvlucht en iets beter kennen.
Na deze fietsdag voor het goede doel zal het weeshuis in Sierra Leone weer verblijd kunnen worden met een vers geldbedrag. Wie nog wat wil doneren aan de 35 weeskinderen van Port Loko kan geld storten op Rabobank: 12.34.71.834. Voor gegevens: STICHTING HENK ARTS – HelpSierraLeone.com
Ik ben heel benieuwd wat de opbrengst zal zijn.

ROOSKLEURIG

2016 09 25

Dankzij het initiatief van mijn achterbuurman maakten we het voor de tweede keer mee: Burendag.

Dat betekende stoelen en tafels aanslepen, iets te eten en te drinken verzorgen, en wachten op wat komen ging.

Het werden uren van mediterraan genieten. De zon scheen dwars door ons glas rosé, we bekeken de rooskleurige wereld vanonder de rand van onze zonnehoed. Kinderen buitelden rondom onze zitplek. Er werd gelachen om grappen. We kennen mekaar al zolang.

Er waren ook buurtgenoten die we slechts ‘van zien’ kenden. We raakten nader met elkaar aan de praat. Er blijken mensen rondom ons te leven die op dezelfde golflengte verkeren als wij. Dat worden in de toekomst nog weer meer gesprekken over het tuinhek.

Afgesloten werd met een onverwachte traktatie door de werkgever van onze initiatiefnemer: een fritesmaaltijd voor alle aanwezigen.

Met een goed gevulde maag sleepten we stoelen en tafels weer terug naar huis. Met een goed gevoel ook. In gedachten probeerde ik naar mijzelf te kijken zoals ik ruim 44 jaar geleden hier rondliep. Een kind van achter in de twintig. Mensen van mijn huidige leeftijd waren toen in mijn ogen stokoud. Nu, in het Heden, liepen wij tweeën hier te slepen met meubels, als de oudste bewoners van deze buurt.

Maar dat weet niemand. En wijzelf vergeten het graag. Dat mijn achterbuurman jonger is dan mijn jongste kind realiseer ik mij maar zelden. Hij is onze kameraad en dikwijls onze toeverlaat.

Ik hoop, voor ons buurtje, dat hij op zijn beurt hier ooit de oudste bewoner zal zijn.