ZOMERRECES

2017 06 30

Zoals ik al aankondigde: met ingang van morgen, de maand Juli, gaat mijn blog met zomerreces. De computer gaat uit.

Met moeite neem ik voorlopig afscheid van mijn gemiddeld 150 à 200 dagelijkse lezers. Ik zal jullie missen, jullie waarderende aandacht, jullie reacties.

Maar een andere situatie komt daarvoor in de plaats: de werkelijke ontmoetingen, in levende lijve, ook met sommigen van jullie. Samen gezellig tafelen, late avonden, lange wandelingen, schilderen, lekker wat rommelen in de ochtend. Niet steeds nadenken over mijn dagelijkse onderwerp, maar alles eens laten rijpen.

Einde augustus meld ik mij weer. Dan gaan we er met frisse energie en nieuwe inspiratie weer tegenaan.

Ik wens jullie allen een heel goede zomer, in gezondheid en vrede, met vriendschappen en in weldadige rust. Tot ziens!

HUWELIJKSCADEAU

2017 06 29

De maand Juni heeft nog één dag te gaan. Vanonder een Nederlands-bewolkte hemel bekijk ik het resultaat van een inlijsting. Die laat twee pentekeningen van mijn liefste zien, zoals hij die een jaar geleden maakte, puffend van de warmte, en met tuitende oren door het schreeuwen van de cigales.

Ik herinner me mijn reactie nog, na afloop van zijn teken-activiteit. Leuk, herkenbaar vond ik zijn zwart-witweergave van onze groene kampeerplek. Alles staat erop: De oude vouwwagen met het regen-werende losse dak eroverheen. Mijn keukentje in de buitenlucht, de auto die ons herbergt bij zwaar onweer, het vloerkleed en de rieten loper naar het koepeltentje die we als schuurtje gebruiken. Het prullenbakje, dat elke avond op een verre wandeling wordt meegenomen om geleegd te worden.

De andere tekening toont ons het ‘washok’. Aan de achterkant daarvan zien we het ommuurde pissoir voor de mannelijke kampeerders, met daarnaast de tank waarin caravanbewoners hun sanitaire reservoir legen. Recht vóór ons de plek om af te wassen. Dat is de ‘dorpspomp’, waar vooral de mannen elkaar treffen, want zij zijn het die in de vakantieperiode de vaat doen, om zo hun bijdrage in het huishouden te leveren.

Links van de wasbak is de deur naar het poetshok. Daarin regelt Jean-Mi ook de elektriciteit, die het dagelijks laat afweten. Als Sammy het hondje kwispelstaartend rond het gebouwtje loopt dan weten we dat Jean-Mi daarbinnen weer bezig is om de warme douche te laten functioneren.

Jean-Mi. Enkele jaren geleden verruilde hij zijn ‘partenaire’ voor Crystèle. We dachten dat zij een bevlieging was, een verpozing voor slechts een paar avonden. Inmiddels zijn die twee al meerdere jaren samen, en eendrachtig zorgen ze toegewijd voor deze sobere natuurcamping. Het afgelopen jaar zijn ze zelfs getrouwd! Zij is de eerste echtgenote van Jean-Mi. Wat zal hij trots zijn! Met de vaste kern van jaarlijkse kampeerders zal dit huwelijk vast en zeker ‘arrosé’ worden.

Daarom heb ik deze twee pentekeningen laten inlijsten. Als huwelijkscadeau.

Want nu lokken ze mij, deze plekken, feeëriek en illusionair. Onze plek, en de plek van Jean-Mi, zo oneindig ver weg. Maar over een poosje -naar ik hoop- weer realiteit. Dan weten we niet beter.

À LA RECHERCHE

2017 06 28

Het afscheidsfeest van een voormalig collega bood ons nostalgisch toegang tot het schoolgebouw waar mijn lief dertien jaar geleden zijn loopbaan beëindigde. We zijn er door de gangen gelopen, waar we op- en afstapjes herkenden, de licht-inval en de geur. Door de ramen hadden we nu een heel ander uitzicht. Er wordt druk gebouwd rondom de school, die eertijds door groene natuur omringd werd.

Eindpunt van onze wandeling was zijn leslokaal. Het interieur is er drastisch veranderd, het doet denken aan een opslagplaats voor muziekinstrumenten. Ook de meubels zijn er vervangen. Maar wel prijkte boven op een kast nog de glanzende beker die het leerlingenorkest onder leiding van mijn lief ontving.

En dan: de kast!

Hij opende de deuren ervan en greep blindelings naar de plek waar ze nog steeds blijken te liggen: de examen-ontwerpen die kennelijk nog als training gebruikt worden.

Zo gewoon was dit bijna, mijn schat voor die kast, zijn gestalte in deze werkruimte van jaren her. Terwijl het tegelijkertijd eeuwen geleden lijkt dat ik hem voor het laatst de traptreden van de school af zag komen, een vrij man vanaf dat moment.

Die vrije man werd even later enthousiast door zijn collega’s van toen begroet. Hij zou er beter uitzien dan vroeger! Bewondering alom. Bewondering, en wie weet een beetje jaloezie.

Maar wij allen weten immers dat een fit uiterlijk bedrieglijk kan zijn. Aan de gezichten van destijds zag ik dat de tijd wel degelijk voorbij is gegaan bij sommigen. Van enkelen schrok ik, aan anderen kon ook ik mijn bewondering uiten.

Wat we echter allemaal vertoonden dat was blijdschap. Het weerzien met de mensen die decennia lang met je samenwerkten kan, zoals gisteren, verrukkelijk zijn. Want van allen is de last af gevallen die momenteel het onderwijs in Nederland zo’n parten speelt. Weliswaar komt na je pensioen vaak een ander pakket daarvoor in de plaats, namelijk dat van je lichamelijke conditie. De scheidende collega echter wordt daardoor hopelijk  nog niet geplaagd. Ze incasseerde feestelijk en met triomf de lovende toespraken, de cadeaus en de omhelzingen. Opgelucht en vol plannen gaat ze haar nieuwe leven tegemoet. Haar leven van ‘vrij man’.

En voor ze het weet is ze dertien jaren verder, en zal ze in datzelfde gebouw net als wij naar de anderen kijken, vergenoegd, verbaasd, bewonderend of geschrokken. Maar hoe dan ook dankbaar over wat ze in deze school allemaal tot stand heeft gebracht. Misschien opent ook zij dan een kast, waarin de vruchten van haar werk nog liggen, die dan nog steeds hun dienst bewijzen.

DE KLAD ERIN

2017 06 27

Gisteravond tegen de avond brak de zon nog door. Die scheen tegen de laatste klimrozen, waar de klad in zit. Maar nu zag ik ze op hun laatste krachten glimlachen tegen de blauwe achtergrond van de zomeravond. Die duurt nog even tot het uiterste tijdstip van 22.04 uur. Daarna komt ook de klad in het zomer-daglicht, en worden de dagen weer korter.

Ook in het basisonderwijs zit de klad. De scholen starten een uur later, vanwege het lerarenprotest. Ze willen minder werkdruk en een hoger salaris. Geef ze eens ongelijk.

De klad zit ook in het weer .  De klimrozen hebben niks meer te lachen. Ze staren treurig naar de witte deken boven ze. Er is vandaag 90% kans op regen, in de middag en vooral de avond. Natuurlijk! Ook al heeft mijn Koppenclub vakantie, de klimatologische wetmatigheid van de dinsdagen gaat gewoon door.

Hoe dan ook heb ik genoten van het mooie weer in de afgelopen dagen.Weliswaar kwam daardoor ook de klad in mijn schrijven. Ik was liever -met of zonder mijn kleinkinderen- in de buitenlucht dan achter het computerscherm. De zomer is niet geschikt voor het blog. Zowel het schrijven als het lezen ervan haalt je uit je tuin-werkzaamheden, je wandel-activiteiten, je picknicks.

Dus éven nog. En dan houdt mijn blog voor een poosje weer vakantie.

Geef me eens ongelijk.

NU EVEN NIET

2017 06 25

Voor enkele dagen ben ik geen blogschrijfster, maar oma.
We rollen van de vlaai met koffie de lunch in. Daarna tref ik alweer voorbereidingen voor ons warme maal. Ik loop mee het zomerse Leudalgebied in, dat ons nu verrast met haar weelde van alle kleuren groen. We bewonderen de watermolen. Die is net als de twee windmolens in ons dorp roerloos, ook al zijn ze normaal gesproken op zaterdag volop in beweging. Een beetje water slechts stroomt vlak over het grondoppervlak. Je kunt er geen takjes op laten drijven.
Dingen, mensen en dieren liggen plat van de warmte, die nog onwennig is, zo vroeg in dit jaargetijde. Er wordt voorgelezen, om in rust te kunnen afkoelen.
Aan het ontbijt zijn er de traditionele eitjes en croissants. Er wordt hartstochtelijk in de tuin met water gespeeld.
Bij een volgende boswandeling beschermen we ons tegen de muggen met varens, die we als waaiers hanteren. Evengoed zit kleindochter onder de muggenbeten. Haar rechteroog is er deerlijk gezwollen van. Maar in het stralende tegenlicht zie je daar niets van. Mijn zoon en zijn gezin lopen in een aureool van zon. Ze lijken doorschijnend, niet van deze wereld. Er wordt beurtelings van het loopfietsje gebruik gemaakt, dan schiet de lange wandeling lekker op. Kleinzoon hanteert een dikke tak als slagboom, en hij is de poortwachter. Pas na het noemen van een code gaat de tak omhoog, en dan mag je verder lopen.
We bewonderen de Phegeavlinder met zijn melk-witte stippen en de gele ceintuurband. En we zien een geniepige spin terug haar webben-hol in schieten zodra we een van de draden aanraken.
Weer thuis wordt de oude blokkendoos tevoorschijn gehaald, en weldra is de kamer gevuld door een middeleeuws kasteel, compleet met grachten en een ophaalbrug. Er middenin staat een reusachtig paard gevangen, dat kan er nooit meer uit.
De weg barricaderen, gevangen houden en doorlaten, het zijn spannende spelletjes die enorme bevrijding geven aan een vijf-jarige. Hij ontdekt zijn macht, en ik leer hem om daar mild en verstandig mee ome gaan.
Van mij neemt hij die les wel aan. Ik ben zijn oma. En in die functie ben ik nu even geen blogschrijfster…

LANG-KORT-LANG-KORT

2017 06 22

Als je je een uur vergist met een afspraak, en daardoor te vroeg arriveert,  dan duurt dat wacht-uur extreem lang. Zeker als dat uur in kale ruimtes met airco moet worden doorgebracht in plaats van in de buitenlucht, op de prachtige langste dag van dit jaar.

Ik had me in de ochtend flink gehaast om op tijd te zijn. Eenmaal in het ziekenhuis, waar ik twee specialisten ging bezoeken, werd mijn vergissing mij duidelijk. Aan beide balies werd me beloofd om mij ertussen te plaatsen wanneer er een gaatje zou zijn. Dus ik kon er niet weg, naar buiten toe.

Ik bracht de opeens erg langzaam-verstrijkende tijd door met het lezen van ‘Oud worden zonder het te zijn’ van Rudi Westendorp. Dit boek gaat over ons verouderingsproces. Over de tijd, die bij sommigen sneller tikt dan bij anderen. Gezien de leeftijd van mijn moeder en die van haar broer mag ik aannemen dat ik de genen van lang-levenden in mij draag. Daar durfde ik twee jaar geleden niet op te vertrouwen, en ook in enkele dierbaren lijken die genen deerlijk verstoord te worden.

Maar je weet het nooit. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Negenentachtig bladzijden verder, en gerustgesteld met een tube zalf in mijn tas, en met een injectie in mijn pols fietste ik terug naar huis. De mooie middag was voorbij. Ook de langste dag behoort alweer tot het verleden. Maar ikzelf zal het met deze medische hulpmiddelen ongetwijfeld nog wel weer een poosje kunnen uitzingen.

BIJ VEEL GLAZEN WATER

2017 06 21

Het fietsen is een genot, bij deze Hollandse hitte. Ik creëer mijn eigen koele bries. Mijn schaduw vergezelt me, soms vóór, soms naast me. Wacht maar, zeg ik inwendig, als ik straks bij mijn moeder vandaan kom ben je een kopje kleiner.

Ze zitten er allemaal in het half-donker, en er wordt constant koel drinkwater aangedragen. Ik neem de krant voor me op tafel, als middel tot een gespreksonderwerp.

Maar het babbelen gaat vandaag bij de tafelgenoten vanzelf. Het begint met Désirée. Ze merkt op dat ik veel op mijn moeder lijk. Ik vat dat als een compliment op, maar mijn moeder haalt smalend haar schouders op. Voor complimenten is ze nooit bevattelijk geweest. Toke komt ons vertellen dat ze al trek heeft. Wordt er nog gegeten vanmiddag? Dat brengt ons gesprek op koken en op recepten. Ik vertel over de verrukkelijke ‘Provençaalse kipfilets’ die mijn moeder maakte, en over haar ‘gehaktbrood’. Weer gaan mijn moeders’ schouders omhoog. Zelf ga ik vanmiddag spinazie klaarmaken op de wijze van Sevilla: met piment en met komijn. Ik ga er ook wat smeerkaas doorheen doen. ‘DAT wil ik’, zegt Toke. ‘Dát wil ik vandaag eten.’

Maria vraagt zich hardop af of zij thuis wel eens gekookt heeft. ‘Dat weet ik werkelijk niet meer, mijn geheugen laat me zo deerlijk in de steek..’ zegt ze. We stellen haar vragen om haar op gang te helpen. Heeft ze nooit gekookt toen haar dochter nog klein was? ‘Mijn móeder kookte altijd’ zegt ze. Maar dat moet immers in haar eigen kindertijd geweest zijn? En dan komt de ontknoping: haar moeder heeft altijd bij Maria en haar man ingewoond, en zij nam het bereiden van de maaltijden op zich.

Ik voel mij persoonlijk opgelucht, om het feit dat Maria zich dit dus goed herinnert!

Er wordt weer water ingeschonken, en ik kijk de krant in. Ik vraag of de naam Helmut Kohl mijn moeder nog iets zegt? Welzeker! ‘Der Helmut’, grapt ze. ‘Hij was een aardig mens’, vindt ze, als ik haar vertel dat hij overleden is.

Ik lees voor over de bosbranden. Dat die zelfs kunnen ontstaan door een lege fles die in het bos is achtergebleven. De zon op het glas werkt dan als een vergrootglas.

Rowena gaat vanavond onderuit achter de televisie, om naar Goede Tijden Slechte Tijden te kijken. Ze vertelt mij het wel en wee van een van de acteurs. Ook weet ze hoe de opnamen van die serie in hun werk gaan.

Aan onze tafel wordt intussen een kaartspelletje gedaan, terwijl er evengoed aan het gesprek wordt deelgenomen.

De tijd schiet aardig op, ook al heb ik vandaag geen wandeling met mijn moedertje kunnen maken. Ze vindt het goed als ik afscheid neem, want ik moet mijn liefje niet zolang alleen laten, zegt ze.

Met handzwaaien en roepen verlaat ik de ruimte. Ik kijk nog eens achterom. Wat worden ze mij vertrouwd, al deze grijze koppetjes.

Het is gevaarlijk warm geworden als ik weer op mijn fiets stap. Mijn schaduw hangt puffend achter me aan, en is een heel stuk gekrompen.

Thuis heb ik in een wip de spinazie op Sevilla-wijze klaar. Ik bak er varkensspiesjes bij. We proosten met kraanwater.

Heerlijk.