6 DECEMBER

2014 12 06 Nee, ik had geen pakjesavond gisteren. Voor een leuk sinterklaasfeest moet je met heel je gezin samen zijn. Maar niet al onze kinderen verkeren in de luxe omstandigheid dat ze rond 5 december vrij van werk zijn. Deze ochtend, 6 december, moet de beloofde zon het nog gaan winnen van de grauwe hemel. Ik zie geen mens op straat. Het is zo’n typische, katterige ochtend als op Nieuwjaarsdag, en op Aswoensdag. Achter de gesloten deuren liggen volwassenen nog bij te komen van een roerige avond, en kinderen spelen in pyama met hun nieuwe spulletjes. En ik? Ik kijk op internet, en ik vind daar alsnog mijn sinterklaascadeau, in de vorm van deze aquarel. Ook hierop zie ik bleek ochtendlicht. Ook hier geen mens te zien. Ook struiken of bomen zal men op dit schilderij vergeefs zoeken. Waarom word ik dan toch zo blij van dit werkstuk? Omdat degene die dit schilderde ook in steenmassa’s het schone ziet. Hij gaf het muzikale weer van het ritme in de richting van de gebouwen. Hij zocht naar lichtvalling over daken en in ramen. De Koepelkerk van Amsterdam is hier allerminst een obstakel. Hij maakte de gebouwen zo transparant als glas, en licht van gewicht. Alsof hij wil zeggen: ‘Niets is erg. Alles is mooi, als je er maar oog voor blijft hebben.’ Dat ik dat van mijn kind kan leren is vandaag mijn cadeau, zo omvangrijk dat er geen papier groot genoeg is om het te kunnen inpakken.