DRAAGLIJKE WEEMOED

2024 06 03

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ons bezoek aan ‘Music for Breakfast’ in de Doelen vraagt er namelijk om om beschreven te worden. Dit was het laatste ‘ontbijtconcert’ in de serie van het Rotterdams Philharmonisch orkest. En wij gingen dit voor de eerste keer meemaken.

Het was een stille en bijna winters-koude wereld waarin we op de nog vroege zondagochtend op de trein naar Rotterdam wachtten. Waren we wel in ons eigen land?  Om ons heen zagen we gesluierde vrouwen in lange witte gewaden. Hun taal klonk als het goud waarmee ze behangen waren.

Een wandeling langs de trein-wc’s leverde slechts mededelingen van ‘defecte’ exemplaren- buiten gebruik. Tot ik brutaalweg een van de wc-deuren opende. Alles functioneerde, er was zelfs closetpapier.

Tijdens de treinreis bleek in een laatste stadium dat we in een Stiltecoupé 1-ste klas zaten. Ach, als bejaarde reizigster mag men misschien zo’n vergissing maken. De trein was verder nog praktisch leeg. 

De zon brak soms voorzichtig door, en droog bereikten we de Doelen. Daar kregen we begeleiding van de productmanager, die ons, als ‘ouders-van’, vanuit de artiesteningang naar onze plaats bracht, waar een zondags ontbijtje voor ons klaar stond. Wat een service. 

Er was verrassend veel belangstelling. Alle aanwezigen waren minstens van middelbare leeftijd of hadden die van ons. Hoe zal dat in de toekomst worden met de hoeveelheid publiek, als tickets minstens 11% duurder zullen worden vanwege de BTW-verhoging…

Ik maakte een video- plus een audio-opname van de toelichting die onze zoon in een interview op het podium gaf. Als mede-programmeur en cellist maakte hij deze ochtend deel uit van respectievelijk het trio en het kwintet. Naar aanleiding van het te spelen ‘Trio Élégiaque’ van Rachmaninov verklaarde hij de gelijkenis tussen de opening van dit trio en die van de Symfonie Pathétique van Tsjaikovski. Laatstgenoemde was namelijk de bewonderde leraar van Rachmaninov, die zijn Élégiaque op heel jonge leeftijd schreef.

Later, in een tweede gesprek noemde Pepijn Meeuws de te spelen Dvoráck ‘de koning van de weemoed’. Bepaalde momenten in diens Pianokwintet nr 2 hebben volgens Pepijn een weemoed die ‘draaglijk’ is, en niet pathetisch. Zoals het gedeelte met de naam ‘Dumka’. Dat woord betekent ‘gedachte’. De sfeer van dat deel is langzaam en elegisch, peinzend, klagend, genoeg om die weemoed te ervaren. Ik voelde die ook zó al, puur bij het kijken en luisteren naar dit musicerend ensemble. Wat deze drie, respectievelijk vijf, musici lieten horen was magistraal. Roman Spitzer, als altviolist nu de viool bespelend, was uiterst zangerig en zilver van klank. Zijn vrouw, de pianiste Maria Meerovitch, was aan de vleugel sierlijk, soepel en charmant in alle opzichten. En dan was er de ‘akademist’-in opleiding, Tobias Staub. Inmiddels heeft hij zijn baan als altviolist in het Rotterdams orkest te pakken. Hij speelde betrokken, en met zichtbaar plezier. Altvioliste Anne Huber zat voor deze gelegenheid nu eens niet naast, maar tegenover haar collega Roman. Allen straalden een grote toewijding en tegelijk een los musiceerplezier uit. 

Grote verrassing was een afsluitend samenzijn met ons kind in een Italiaans eettentje. Momenten met elkaar hebben we slechts sporadisch, dus dit was puur geluk. Hij regelde een tijdslot voor ons, zodat we de dag konden besluiten met een bezoek aan het Depot, waar we de expositie ‘Lievelingen’ bekeken. Favoriete kunstwerken zijn door publiek gekozen en tussen glas opgehangen, zodat je ze aan alle kanten bewonderen kunt.

Zo stond ik momentenlang oog in oog met Rembrandts’ ’Titus’, waaraan onze jongste zoon zijn naam te danken heeft. Voor deze dag was het hiermee goed. Ik had allebei mijn zonen weer ‘gezien’, en moe maar voldaan zoals dat heet, en ook wat weemoedig, zijn we weer naar huis gespoord.