ONTVOERD

2024 05 22

‘Wat is hier het probleem? Hebben jullie iets nodig?’ Vraag ik de kereltjes die naast het huis boven een paar fietsen gebogen staan. ‘Nou… die kettingkast…’, zegt de meest blonde van het stel. Ik moet zeggen: de enige blonde. 

Want de twee andere ventjes zijn getint, hebben prachtig zwart haar, en ze zijn beeldschoon. 

Welke leeftijd zullen ze hebben. Ik vermoed een jaar of negen. Terwijl ik ze met bewondering gadesla denk ik terug aan het verhaal dat ik vannacht in het radioprogramma ‘Nooit meer slapen’ hoorde. Dat ik deze keer niet zo’n denderende nacht had moge verklaarbaar zijn. Een interview op radio 1 biedt dan uitkomst. 

Femke van der Laan was in gesprek met Bo Hanna, een journalist van een jaar of dertig. Wat hij vertelde was onthutsend. Op vierjarige leeftijd werden hij en zijn tweelingbroertje plus oudere broer door hun vader vanuit Zweden per vliegtuig meegenomen naar Cairo, en later naar Nederland. Was het een vakantie? Waarom bleef hun moeder dan achter? Ze hadden niet eens afscheid van haar kunnen nemen.

Bo Hanna was net als de kereltjes van die fietsen een beeldschoon, getint jongetje. Hij en zijn ouders waren van oorsprong Egyptisch, en leefden als migrant in Stockholm. Wat de oorzaak van deze grootscheepse verhuizing was, daar zoekt Bo heel zijn leven naar. Intussen groeien hij en zijn broertjes zonder moeder bij hun vader op. De man is grillig, soms gewelddadig. Op vragen over moeder krijgen ze nooit antwoord, tot hij op een dag kortaf zegt dat ze dood is. Als dan ooit één keer, bij de rechter, hun moeder opduikt en dus in leven blijkt te zijn, is dat een grote schok. Bo krijgt problemen met eten. Zijn tweelingbroer raakt verslaafd aan drugs en maakt uiteindelijk zelf een einde aan zijn leven. De oudere broer lijkt het meest op de vader, wat er van hem geworden is werd in dit gesprek niet duidelijk. 

Toen Bo volwassen en zelfstandig geworden was, heeft hij zijn moeder gezocht en teruggevonden. Maar een echte familieband is het niet meer geworden. Zijn vader wil hem al elf jaar niet meer zien omdat hij gay blijkt te zijn. 

Bo heeft over dit alles een boek geschreven (titel: ‘Baba’ = ‘vader’), en dat heeft hem geholpen om eindelijk in te zien en te kunnen zeggen wat er echt gebeurd is: zijn vader heeft de kinderen destijds ontvoerd. Dat woord kwam aanvankelijk maar moeilijk over zijn lippen. Tegenwoordig richten zijn publicaties en ook dit boek zich op kinder- en mensenrechtenkwesties. En zijn vader… die heeft hij vergeven!

‘Woon je ver weg, of kun je eventueel naar huis lopen, als het met die kettingkast niet lukt’, vraag ik aan de blonde jongen. Het mooiste ventje zegt met een ondeugend gezicht:’ Nou, dat zal moeilijk worden want hij heeft een gebroken been’. Een drievoudig lachsalvo is het gevolg. De blonde jongen staat stevig op twee gespreide benen. Ik laat ze verder maar. Wat een verschil met het verhaal van Bo. Hier staan drie kerngezonde jongetjes die wel van een grapje houden. Waar de donkere ventjes vandaan komen vraag ik ze niet. Ze spreken accentloos mijn taal en ze horen erbij. Ik hoop dat ze straks thuis door een lieve vader en een moeder aan tafel ontvangen zullen worden.