ROMÉO ET JULIETTE

2024 03 24

Een riante regenboog gloeide boven het zonbeschenen landschap toen we naar het Filmtheater liepen. Daar was het minder druk dan de vorige keer. ‘Verdi’ heeft een vertrouwder klank dan ‘Gounod’, vandaar misschien. Yannick Nézet Séguin leidde weer het voortreffelijke opera orkest van de Metropolitan Opera in Gounods’ ‘Roméo et Juliette. Daarvan herkende ik heel de avond slechts één aria, maar heel de rest betoverde ons, auditief en visueel.

Daar zaten we weer. Er werd ons een gulle blik gegund in het orkest en op het New Yorkse publiek. Tussendoor verschenen meer dan levensgrote portretten van de solisten. Dat waren de beeldschone Nadine Sierra als Juliette, en de eveneens appetijtelijke Benjamin Bernheim als Roméo. Beiden hadden bovendien een aangename, krachtige en prachtige zangstem, en ze acteerden geweldig.

In de zaal in New York had ik niet graag gezeten. Daar was het een mierenhoop van mensen, en tegenwoordig weet je maar nooit.

Meteen bij het begin was ik geïmponeerd van de kwaliteit van het orkest. Het enorme koor daarentegen overtuigde me niet meteen. Dat kwam weer door de weinig stralende sopranen, en door de massaliteit ervan. Probeer echter maar eens alles uit je hoofd te zingen, en je tegelijkertijd volgens een strikte regie over het podium te bewegen.

Er werd in de Franse taal gezongen, en dat kon ik beter volgen dan de ondertiteling in het Engels. Het was trouwens jammer om je blik naar die ondertiteling te verplaatsen. De taferelen trokken met hun overwogen kleuren alle aandacht, en vooral van de mimiek op het mooie gezicht van Juliette wilde ik niets missen. Zij was trouwens op ALLE fronten mooi. Ook de muziek van Gounod -met veel majeurtoonsoorten erin, wat gewoonlijk niet mijn enthousiasme heeft- was prachtig, met schitterende duetten en ensemblezang.

Heel leuk was het om Juliette op haar beroemde balkonnetje in Verona te zien staan. Precies zo’n tot de verbeelding sprekend balkonnetje had onze hotelkamer toen we in 1998 in Verona logeerden. 

Het was trouwens prettig dat in deze productie het decor in alle zes de actes onveranderd bleef, en toch functioneel was. Er was geen afleidend geschuif en gedraai met onderdelen. Alle aandacht kon naar de zangers gaan, en dat gaf rust.

Intussen doen Roméo en Juliette in heel deze opera niet anders dan constant naar de ander smachten. Ze zijn heerlijk, en zichtbaar, verliefd. Maar hun liefde wordt van meet af aan bedreigd door de vijandschap van beider families. Er wordt uiteindelijk in het geniep getrouwd, er wordt gevochten, en er wordt gemoord. Het noodzakelijke afscheid tussen de twee gelieven is door hun verknochtheid één groot aarzelend uitstel. De opkomende zon wordt geïnterpreteerd als de maan, in hun poging om de dageraad tegen te houden. Operazangers zijn in hun diepste ellende het mooist. Dan schenken ze nog even alles wat in ze zit.

Toen uiteindelijk beide lichamen op bevallige manier gevallen waren en onherroepelijk niet meer bewogen, voegde applaus rondom ons zich bij het applaus en het bravo-geroep in de MET.

Het was elf uur in de avond. Verliefd op de verliefdheid liepen we onder een stralende volle maan terug naar huis.

(Verona, 1998)