ERITREA

2024 04 22

The day-after, met een hoofd vol mooie indrukken en gesprekken. Maar vooral nog beduusd door de allergrootste verrassing van deze dag. We dachten de dag af te sluiten met een etentje voor twee. Maar, nog aan het aperitief, verschenen beide zonen, van wie een met heel zijn gezin, opeens aan onze tafel. Ik had er vrede mee dat ik ze zou moeten missen, want ze wonen ver weg, en hun leven is nog meer dan het onze volop bezet.

Maar daar waren ze, zomaar opeens!

Ik heb geruime tijd zitten verwerken wat hier gebeurde, alvorens de vreugde bezit van me nam. Met negen mensen hebben we gegeten. Mijn zwager liet de ene fles na de andere aanrukken, tot er een taxi voorreed om ons veilig thuis te brengen. Een Eritrese jongeman zat achter het stuur. Hij vertelde. Negen jaar geleden ontvluchtte hij zijn land. Daar woont nu nog heel zijn familie, in een onveilige situatie. Onze taxichauffeur was een jongeman van achter in de twintig. Hij heeft nog geen vriendin. Hij woont in het dorp waar we daarnet gegeten hadden, en hij voelt zich daar veilig en oké, vertelde hij.

Toch was ik er stil van, na deze prachtige dag met mijn lief, familie, en kinderen en kleinkinderen. Ze wonen dan wel ver weg, maar hoe betrekkelijk is dat. Wat had ik het deze knaap gegund dat ook hij zo’n verrassing zou krijgen. Dat hij bij thuiskomst zijn ouders en andere familieleden zou aantreffen. Dat ze konden bijpraten, samen lekker eten. Ik zou de ene na de andere fles voor ze laten aanrukken.