L’HISTOIRE SE RÉPÈTE

2024 03 25

Mijn moeder kon soms met een oneindig zachtmoedige, bijna weemoedige blik naar ons kroost kijken, als dat bezit nam van mijn ouderlijk huis. Overal verspreid lag dan speelgoed, je struikelde over de op de vloer-spelende kinderen, die het samen erg naar hun zin hadden. Ze waren daar met neefjes en nichtjes van bijna de tien gezinnen, en ze speelden geluidloos, met groot genoegen en aandacht. Het huis waarin ik opgegroeid was was nu ook hún territorium. 

Dezelfde blik zag ik bij mijn moeder op de ochtend dat we de cadeau’s van de heilige Sint in ontvangst mochten nemen. Toen waren we zélf nog klein, en we werden totaal opgeslorpt door de geheimzinnigheid van de pakjes op, en vooral onder, de tafel. Voor mijn moeder was dan bijna geen plaats meer in de kamer. Ze stond bij de deur, peinzend, intens gelukkig.

Nu begrijp ik die blik. Maar al ben ik haar dochter, ik zit enigszins anders in mekaar. Op de foto die een van onze zonen van me maakte kijk ik niet ‘zachtmoedig’ of ‘peinzend, maar eerder geamuseerd. ‘Intens gelukkig’ was ik wél, met dit verjaardagsbezoek voor mijn lief. Vier van de vijf kleinkinderen bevolkten op hun beurt ons huis. Ook al zijn ze hier te sporadisch naar mijn behoefte, toch weten ze er exact de weg. Dat zie ik na afloop aan de spullen die ze tevoorschijn hebben gehaald om ermee te spelen. L’histoire se répète. Ons huis is voor enkele uren hun territorium, dat in hun ogen ‘exotisch’ is, door de afstand tot hun eigen huis, door de geur, de spullen, onze zachte g, en de muziekinstrumenten. Verderop weten ze ‘het speeltuintje’, en de heide, waar we spoedig weer met ze hopen te picknicken.

Want ‘spelen’ doen ze nog nét. Dat zal niet lang meer duren. De oudste kleinzoon van twaalf blijkt opeens maar liefst enkele koppen boven mij uit te steken. Over blikken gesproken: hij kijkt nu minzaam op zijn oma neer, en dat maakt hem tot een ander wezen, dat zich vaderlijk naar me overbuigt bij de begroeting en het afscheid. Dat maakt ons allebei verlegen.

Voornaamste element echter waarop ze afkwamen, was de Limburgse vlaai. Knipogende kleinzoon had daar wel drie punten van gelust maar hij mocht er maar twee, vanwege alle lekkernijen die nog zouden volgen. Die heeft hij echter gemist. Want hij en zijn grote neef gingen te voet op pad door het dorp. Dat werd een degelijke inspectieronde.  ‘Er zijn wat dingen verbeterd en veranderd in de wijk’, merkten ze oude-mannenachtig op. 

Fijn, dat we dat nou weten. Helaas moesten ze daarna hals-over-kop weer terug naar huis. Hun gemiste maaltijd zou ik ze, met nog een stuk vlaai, graag na willen brengen.